Στην προσπάθειά μας να διδάξουμε την αρχαία ελληνική γλώσσα (και όχι μόνο βεβαίως) συχνά καταφεύγουμε -αλίμονο!- στις σημειώσεις των δασκάλων μας. Αυτό συνιστά την πιο ασφαλή αιτία αποτυχίας, γιατί σημαίνει πως δεν ασχολούμαστε καθόλου με τη διδακτική ως επιστήμη και κυρίως με τις διαρκώς ανανεούμενες επιστημονικές απόψεις και προτάσεις.
Εδώ θα επιχειρηθεί μια προσέγγιση και ανάδειξη (μέσω των εφαρμογών) των διάφορων επιστημονικών πορισμάτων για τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και ιδίως του συντακτικού μέρους της.
Οι διδακτικές προτάσεις που στις μέρες μας χρησιμοποιούνται μπορούν να κωδικοποιηθούν με βάση την εστίασή τους σε γλωσσοκεντρικές και σε κειμενοκεντρικές.
1) Στις γλωσσοκεντρικές περιλαμβάνονται:
α) η άποψη που θέλει την εστίαση όχι πια στη λέξη αλλά στη φράση και στο νόημα. Κυρίαρχη η τάση αυτή στα αναλυτικά προγράμματα μετά το 1984, εξορίζει την απομνημόνευση και την τυφλή αναπαραγωγή από το σχολικό μάθημα και επικεντρώνεται στη μετάβαση του μαθητή από τα γνωστά και οικεία στα άγνωστα, δηλ. από τη νέα ελληνική φράση στην αντίστοιχη αρχαία ελληνική. Οι μαθητές δεν χρειάζεται να απομνημονεύουν κανόνες γραμματικής και συντακτικού, αλλά μέσα από πληθώρα ασκήσεων (μετασχηματιστικές, συμπλήρωσης κενών, πολλαπλής επιλογής κά.) και πάντα με τη χρήση των βιβλίων αναφοράς (τη γραμματική, το συντακτικό) και του λεξικού εξοικειώνονται και κατακτούν την αρχαία ελληνική γλώσσα.
(Θα συνεχίσω τη θεωρία, αφού δείξω ορισμένες κατηγορίες ασκήσεων σε επόμενες αναρτήσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου